Erken bir an var Zelda Efsanesi: Krallığın Gözyaşları, ilk türbelerden birinde, içimi saf bir heyecanın ürperdiğini hissettiğimde. Bana basit bir görev sunuldu: yeni Ultrahand yeteneğini ve çeşitli ahşap tahtaları, taş kancaları ve tek bir sabit rayı kullanarak ölüme düşecek derin bir uçurumun diğer tarafına geçin. Çözüm yeterince açıktı, bu yüzden Ultrahand’in her şeyi başka bir şeye süper yapıştırma yeteneğini kullandım ve Link’in üzerinde durması için kare bir tahta ve raya bağlamak için bir taş kancayı bir araya getirdim. Daha sonra ham mekanizmamı raya bağladım ve gemiye tırmandım. Her şey tam olarak beklediğim gibi çalıştı ve uçurumu kolayca geçebildim. Yine de, sorunu görme, tam anlamıyla planı oluşturma ve çözümü uygulama gibi basit bir eylem o kadar tatmin edici geldi ki, uçurumu aştığımda, yüzümü yutan bir gülümsemeye kapıldım.

Sonrasında buna benzer birçok tatmin edici an olsa da, bir daha asla böyle gülümsemeyecektim ve o ilk heyecanın yerini yavaş yavaş nazik ve tanıdık bir hoşluk alacaktı.